In Perth

Inmiddels ben ik bijna 3 dagen in Perth. Ik heb anderhalve dag meegelopen met mijn nieuwe werkgever. Ja, inderdaad, werkgever! Het gevoel wat ik bij het bedrijf heb is goed. Ik heb dus JA gezegd.
Het is een klein fabriekje met 5 medewerkers inclusief de baas. Wat ze doen is dat ze elektrische rolstoelen ontwikkelen, ontwerpen, fabriceren en modificeren. De rolstoelen die ze maken worden niet zomaar op de gok ontworpen, maar er wordt eerst market research gedaan en een hoop prototypes gebouwd al vorens tot productie over te gaan. De aanpak is het zelfde als in de autoindustrie. Immers een rolstoel is een deel van je persoonlijkheid, net als een bril. Een rolstoel moet je passen en "staan".
Hoe nu verder? Morgen ga ik nog even goed met de baas om de tafel zitten om de puntjes op de i te zetten en om de aanvraag voor het nieuwe visum in gang te zetten. Als dit gedaan is ga ik op maandag terug naar Sydney en beginnen met het verkopen van mijn pooltafel, mijn surfplank en mijn bed (mijn bed moet ik nog even over nadenken, het is immers wel een lekker bed, dus misschien knoop ik 'm wel op het dak van mijn auto als ik die naar Perth ga rijden). Tevens zal ik als ik terug ben in Sydney wat training gaan doen met wat importeurs van kussens en fixatie gordels. Maar het belangerijkste wat ik ga doen is de immigratiedienst achter de hielen aan zitten om bevestiging van de visum aanvraag te krijgen. Als die er is zal ik een overbrugingsvisum aanvragen en ga ik een ticket naar NL boeken om mijn (o.a.) mijn nieuwste familielid (mijn neefje Auke) te gaan knuffelen.
Maar zover is het nog niet. Eerst maar eens een contract tekenen en een nieuw visumaanvraag indienen.

Naar Perth

Inmiddels wordt de functie in Perth steeds concreter. De rolstoelfabrikant waar ik het eerder over had heeft mij een aanbod gedaan. Dat is dus goed nieuws.
Maar ik ga niet zoals voorheen blind bij een bedrijf (Northcott) werken. Of te wel ik heb voor volgende week een ticket geboekt naar Perth om even goed kennis te maken en te zien wat voor'n toko het is.
Daarmee is nog niet alles gezegd. Het kan namelijk nog steeds zo zijn dat als ik de baan accepteer het bedrijf geen sponsor kan zijn. Het werkt namelijk als volgt: Mijn nieuwe potentiele werkgever moet eerst door de overheid worden goedgekeurd als sponsor, vervolgens moet hij een vacature nomineren, die vervolgens ook weer moet worden goed gekeurd om ten slotte mij op die positie te nomineren.
Dit kan allemaal heel snel gaan, maar het kan ook nog weken duren....

Winter in Sydney

Even tijd voor wat achtergrondinformatie.
Het is inmiddels winter in Australie. Voor Sydney dat betekend dat het erg Nederlands aanvoelt. Het is grijs en koud.... nou ja koud... het is overdag een graad of 17 en 's nachts een graad of 9 aan de kust. Maar zodra je land inwaards gaat koelt het een stuk meer af, nacht tempraturen van rond het vriespunt. Daarnaast regent het een stuk meer dan gebruikelijk.
Met andere woorden; het is te koud en nat om te camperen. Toegegeven, het zou wel kunnen, maar niet met de uitrusting die ik heb. Mijn slaapzak is een zomerslaapzak en mijn tent is te groot om warmte vast te kunnen houden.
Daarnaast zijn hier in Sydney de huizen niet echt goed geisoleerd, zeg maar niet geisoleerd. Bovendien zijn de huizen erg tochtig; in de zomer is dat wel zo prettig, immers het kan hier heel warm worden, maar in de winter levert het met name koude voeten op. Of te wel, lezers in Nederland, jullie hebben het deze tijd van het jaar zo slecht nog niet.
Wat de sollicitatie betreft heb ik nog geen nieuws, ik heb er inmiddels wel een beetje achteraan gezeten, maar op dit moment nog geen antwoord.
Qua visum kan ik mogelijk een 12 maanden toeristenvisum aanvragen, maar dat gaat me wel $275,- kosten; ik wacht dus nog even, misschien dat het sponsorvisum toch nog gaat lukken.
Verder heb ik inmiddels geregeld contact met een rolstoelfabrikant in Malaga, dat is een wijk van Perth, die mijn CV grondig heeft gelezen en mogelijk een baantje voor mij heeft. Er zit dus nog meer in het vat dan de functie hier in Sydney.

Tweede gesprek

Het tweede gesprek ging naar mijn gevoel iets minder goed dan het eerste. Maar het was ook nog niet helemaal hopeloos. De potentiele nieuwe baas had er een probleem mee dat ik een spijkerbroek droeg. Zelf vond ik het nogal vreemd omdat ik bij mijn eerste gesprek ook een spijkerbroek aan had en bovendien mijn werk altijd in spijkerbroek heb kunnen doen. Hoe dan ook; er waren nog een paar sollicitanten dus het er was nog niets zeker na het tweede gesprek. Ik hoop deze week meer te horen.
Tenslotte kwam ik er nog achter dat ik niet on-line mijn visum kan verlengen. Morgen bel ik even de immigratiedienst om een afspraak te maken met de dienst zelf om te onderzoeken wat mijn mogelijkheden zijn.

Sollicitatie gesprekken

Het voordeel van werkeloos zijn is dat je ineens heel veel tijd hebt. Alleen gek genoeg moet je je er veel meer toe zetten om iets te gaan doen.
Zo spendeer ik mijn dagen dus momenteel met veel films kijken (ik heb immers een bioscoop in mijn huis) lekker lunches maken (de keuken is ook niet ver weg) en een beetje klussen aan mijn 4x4. En dan moet ik tussendoor ook zo nu en dan nog op zoek naar een nieuwe baan. Daarover gesproken. De sollicitatie in het ziekenhuis was niet wat ik zocht. Ze zochten een monteur, iemand is in de werkplaats de oplossingen maakt die ik normaal zou verzinnen (misschien is voor mijn oud collega Daniel??). Ik heb dus maar bedankt.
Ik heb verder nog een sollicitatiegesprek gehad op vrijdag, bij een dealer, en dat ging heel goed, zo goed zelfs dat ik ben uitgenodigd voor een tweede gesprek aanstaande woensdag.
Tenslotte speel ik ook nog met de gedachte, om als het allemaal niet gaat lukken, een fietsreis rond Australie (en misschien wel rond de wereld) te gaan maken. Maar mijn plan is voorlopig om hier te blijven met een baan.
Oh ja, voor ik het vergeet; Als het gaat lukken met de nieuwe baan en mijn nieuwe sponsored visum aanvraag is ingediend, dan kom ik ff voor een paar weken naar Europa voor ik met mijn nieuwe baan aanvang.