Peter in Australië: oktober 2008

Twee weken terug maar besloten om weer een tripje te gaan maken. Dit keer naar Fraser Island (http://en.wikipedia.org/wiki/Fraser_Island). Dit is 's werelds grootste zandeiland. Hier lopen dingo's rond van het zuiverste ras, dus niet beinvloed door de huishond. Verder is het alleen toegankelijk met een 4x4 :-) Dat komt dus goed uit. Bovendien heeft Fraser prachtige zoetwater meren die alleen maar kunnen ontstaan doordat er rottend plantaardig materiaal op de bodem ligt. Immers het zand alleen kan het water niet vast houden.
Op de heenweg heb ik de binnenlandse route genomen en hier en daar in een National Park overnacht. Om de kosten te delen had ik een paar lifters gevonden. Een paar Canadeze backpackers. Deze zijn de hele heenweg met me meegereden en hebben een paar dagen op Fraser met me doorgebracht. Het waren echter niet de gezelligste backpackers. Ze praten bijna niet, zelfs niet met elkaar. Dus na iets meer dan een week was ik ook wel weer blij om van ze af te zijn.
Na Fraser heb ik een paar dagen bij de broer van Kylie door gebracht in Eumundi. Dit ligt ong 20 km land inwaards vanaf Noosa. Terwijl ik wachte op een nieuwe lifter kon ik mooi een paar dingen aan de auto maken. Zo heb ik er een nieuwe uitlaatdemper en eindstuk op laten zetten zodat de uitlaat niet meer eindigd in een open pijp midden onder de auto. Mat andere worden, mijn 4x4 klinkt nu bijna als een normale auto. Tevens heb ik lopen vogelen met de electronica; ik heb namelijk een koelkastje, een versterker, een omvormer, een bakkie en een extra koelings ventilator in mijn auto. Die vragen een hoop stroom. Daarom heb ik twee accu's. En om de boel een beetje te regelen waren een stel schakelaars nodig. Al met al werkt het aardig.

Dit bovenste stukje was geschreven op de camping in Byron Bay. Daar was gratis draadloos internet, alleen niet genoeg om het deze hele post af te kunnen maken. Dit tweede deel is thuis, in Bondi, geschreven.

Het is inmiddels weer een week later en mijn terugreis was een stuk gezellig dan de heenreis. Ik had een in Canada geboren, in Californie opgegroeid en in Frankrijk woonachtige liftster bij me. Ze was werkzaam in de muziekindustrie en was freelance songwriter. Het kwam dus goed uit dat mijn uitlaat stiller was dan voorheen, nu was tenminste de radio te horen.
Op de terugweg nog op een paar stranden gereden. In Booti Booti National Park nog vreselijk vast komen te zitten. Maar als je dan weer los komt geeft het wel voldoening.

Wat het visum betreft schiet het niet op. Mijn aanvraag moet 3 fases door. De fases zijn: 1: Mijn baas moet worden goed gekeurd om als sponsor te mogen dienen. 2: De vacature/positie moet worden goed gekeurd om een buitenlander op te zetten. 3: Ik moet nog een keer worden goed gekeurd om op die functie te mogen werken als buitenlander. Fase 1 was goed gekeurd op 15 september. Afgelopen vrijdag heb ik er nog een keer achteraan gebeld om te vragen hoe het er voor stond. De dame aan de telefoon zei dat ze mijn case-manager een berichtje zal sturen met het verzoek om mij in te lichten via de mail over de stand van zaken.... tot op heden nog geen bericht ontvangen.