"Surfs Up!"

Inmiddels zijn we al weer twee weken verder. Ik ben maar niet een tweede sprong gaan maken. Niet dat ik bang ben dat het weer mis gaat, immers als ik was gaan springen had ik een tandemsprong gemaakt. Maar; stel dat de tweede sprong wel goed was gegaan en dat het tijdens mijn derde, vierde, vijfde of welke volgende sprong dan ook weer was mis gegaan. Ik weet immers tot nog toe niet wat er is gebeurd.
Of te wel. Ik ben me maar gaan concentreren op surfen. Ik heb een grote tweede hands plank en een nieuw wetsuit gekocht. Morgen ga ik 'm testen, nou ja testen... ik ga er proberen op te blijven staan. Ik heb inmiddels een bus zodat ik geen problemen heb om mijn plank naar het strand te bregen.
De bus (Volkswagen Transporter V6 benzine, automaat, 235 PK!!!) die ik heb gekregen was overigens van een collega die met ingang van afgelopen vrijdag is vertrokken. Of te wel het verkoop team bestaat nu nog maar uit twee mensen. Bovendien houdt dit in dat ik me ook bezig zal houden met vastframe-handbewogen rolstoelen.
Ik heb inmiddels ook mijn eigen Tomtom. Ik heb direct de hoogste operationeel manager gevraagd om toestemming om er één te mogen gaan kopen omdat ik toen ik mijn surfboard ben gaan halen bijna een ongeluk had begaan omdat ik al rijdend, de weg zoekend en op de kaart kijkend over een kruising met stoplichten ben gevlogen zonder dat ik wist of het rood of groen was.

Karma

Vandaag was een dag om nooit te vergeten.
Vanmorgen om kwart over vijf opgestaan om te gaan parachute springen. De "drop zone" is in Picton. Ongeveer 3 kwartier rijden.
Op de snelweg naar Picton zie ik ineens aan de andere kant een éénzijdig ongeluk gebeuren. Er slaat een rode Golf, met daarin een blonde vrouw, keer over de kop en eindigd op zijn dak. Op dat moment denk ik van alles. "Ik moet stoppen, maar ik zit aan de verkeerde kant van de snelweg". "Ik moet bellen, maar wat zeg ik dan; ik weet zelf niet eens waar ik ben". Ik wist niet wat te doen, maar was me er wel van bewust dat er meer mensen waren op de snelweg, ook aan de andere kant. Het leek mij dus het veiligste om niet te stoppen op mijn helft, achteruit terug te rijden, de snelweg over te gaan steken en te gaan helpen.
Met andere woorden; ik ben dus doorgereden zonder iets te (kunnen) doen. Het beeld van de blonde vrouw in de rode Golf op z'n dak raak ik voorlopig niet meer kwijt.
Na een paar minuten heb ik mezelf min of meer tot de orde geroepen en de gedachte aan het ongeluk uit mijn hoofd gezet. Immers ik ga zo parachutespringen en ik wil niet dood vallen. Ik kan dus beter de alle handelingen die ik op zaterdag geleerd heb in mijn hoofd gaan herhalen.
Om 7 uur was ik op de drop zone, na me te hebben gemeld was het tijd om te omkleden, de laatste keer de handelingen door te nemen met mijn "jump masters" en aan boord te gaan van het vliegtuig. Het was de eerste vlucht van de dag.
Eénmaal op 12000 foot is het tijd om te gaan. Alle handelingen tijdens de exit, de vrije val en het openen van mijn parachute gingen prima. Het enige wat niet klopte was dat mijn touwtjes gedraaid zaten. Na dit te hebben opglost ben ik op zoek gegaan naar "landing target", wat inhoud dat je de parachute bijstuurd met "toggles".

MAAR! Terwijl ik dat aan het doen ben voel ik met niet echt geweldig. Ik herinner me nog te denken: "Wat is hier nou zo leuk aan, ik vind het hangen in dit tuigje niet echt leuk". Ik haal nog een paar keer diep adem......
..... ineens zie ik het hoge gras vlak onder me! Ik weet nog aan de toggles te trekken om te remmen en land zonder letsel in het gras. Beetje beduusd en buiten adem kom ik tot stand op mijn knieën. "Ik herriner me niet dat ik al zo laag zat".
"Waar ben ik?". "Waar is het landings doel?". En toen drong het tot me door. Ik ben flauwgevallen terwijl ik bezig was met mijn afdaling. Tot op dit moment heb ik geen idee waardoor het komt. De adrenaline zou juist moeten voorkomen dat ik flauw val.
Een paar uur later realiseer ik me pas hoeveel geluk ik heb gehad. Ik ben gelukkig niet tegen een obstakel gevlogen en er heel huids van af gekomen. En het lijkt wel of Karma zijn werk heeft gedaan. Ik heb immers de blonde vrouw in de rode Golf niet geholpen en daarom heb geen goede parachutesprong kunnen maken..... Gelukkig was Karma me goed gezind en ben ik er heelhuids vanaf gekomen.
Op de drop zone zal nog wel een poosje worden nagepraat over die lange Hollander die een tukkie deed tijdens het springen. De baas van de dropzone kwam nog naar me toe met de mededeling dat mijn volgende sprong een tandem móét zijn. Mij lijkt me dat ook wel zo verstandig. Op dit moment weet ik nog niet zeker of ik een tweede sprong ga maken. Misschien heb ik nu wel mijn grens gevonden.
Hoe dan ook, hier onder staan wat foto's van het begin van de sprong, toe alles nog goed ging.





In rechterhand = ripcord. Boven mijn rug = hoofdparachute nog in z'n tas.



Gedraaide touwtjes = line-twist



Parachute opent normaal

De rest van de foto's en beurs perikelen

Bij deze de rest van de foto's. Ik heb het op het werk nog een keer geprobeerd, en hier is het in een oogwenk gepiept. Nog even over vorige week. Ik heb op donderdag, vrijdag en zaterdag op een soort van beurs gestaan. Het was een conferentie voor spinal cord injury (dwarsleasie). De hele dag werd gevuld met lezingen. In de pauzes werd er ge-koffie't, ge-thee't en gelunched in een andere zaal. In die zaal waren diverse organisaties vertegenwoordigd. Waaronder ook een paar dealers (o.a. wij) en Invacare. Ons plekje in de zaal was niet verkeerd. We zaten achterin in een de hoek, zonder een andere "kraam" naast ons te hebben, dus we konden mooi alles buiten de ons toegezegde ruimte plaatsen. Bovendien stonden we pal naast de lunch desserts! Op donderdag avond stond ik alleen op de kraam tijdens de borrel. Die avond kwam er een prachtige indische meid in een handbewogen rolstoel naar me toe. Ze wilde heel graag een Permobil Vertical proberen, een elektrische rolstoel waar je in kan staan. Ze is er in gaan zitten en tot stand gekomen. Ze werd bijna hysterisch gelukkig. Ze had eindelijk geen pijn meer! Ze was zo blij met de stoel dat ze er in rond ging rijden en iedereen die het maar horen wilde begon te vertellen hoe goed die stoel wel niet was. En dat was dus tijdens de borrel! Betere reclame kon ik bijna niet krijgen. Ik ga nu dus ook, zo gauw ik weer een nieuwe demo stoel heb (die van de beurs was helaas al verkocht), een date met haar afspreken. Kans dat zij, of anders haar vader, de stoel koopt is redelijk groot. Ze had een paar enorme ringen om haar vingers en dure kleren.
Trouwens; ik zal binnen kort een keer een samenvatting online zetten over hoe hier het verstrekkingen beleid werkt.
Vandaag is de Melbourne Cup paarden race. Het is nog het beste te vergelijken met een belangrijke wedstrijd van Oranje die gespeeld wordt in de middag. Op dit moment zijn er nog wel een hoop mensen aan het werk, maar over een uurtje is dat voorbij. Het land gaat plat als het ware. Iedereen gaat naar de race kijken en er worden enorme bedragen vergokt. Bij ons op het werk hebben we de Northcott Cup. Dit is een race tussen de collega's onderling in handbewogen rolstoelen. Ik doe ook mee. Mijn paard (rolstoel) heet "The Flying Dutchman" en mijn jockeynaam is "Peter Pan". Keuken Achtertuin Vernada Mooie plafonds Dit is géén duitster. Je kan hier andere modellen kenteken platen kopen om je auto op te sieren. Je ziet dus geregeld, op het eerste gezicht, een duitse BMW rijden. Maar het is gewoon een New South Wales kenteken.
De race is inmiddels voorbij. Ik heb geen geld gewonnen. Eveneens heb ik de Nortcott Cup niet gewonnen. Ik ben tweede geworden. De winnaar is een eindgebruiker, rolstoelrijder. Hieronder staat een filmpje van de finale.