Karma

Vandaag was een dag om nooit te vergeten.
Vanmorgen om kwart over vijf opgestaan om te gaan parachute springen. De "drop zone" is in Picton. Ongeveer 3 kwartier rijden.
Op de snelweg naar Picton zie ik ineens aan de andere kant een éénzijdig ongeluk gebeuren. Er slaat een rode Golf, met daarin een blonde vrouw, keer over de kop en eindigd op zijn dak. Op dat moment denk ik van alles. "Ik moet stoppen, maar ik zit aan de verkeerde kant van de snelweg". "Ik moet bellen, maar wat zeg ik dan; ik weet zelf niet eens waar ik ben". Ik wist niet wat te doen, maar was me er wel van bewust dat er meer mensen waren op de snelweg, ook aan de andere kant. Het leek mij dus het veiligste om niet te stoppen op mijn helft, achteruit terug te rijden, de snelweg over te gaan steken en te gaan helpen.
Met andere woorden; ik ben dus doorgereden zonder iets te (kunnen) doen. Het beeld van de blonde vrouw in de rode Golf op z'n dak raak ik voorlopig niet meer kwijt.
Na een paar minuten heb ik mezelf min of meer tot de orde geroepen en de gedachte aan het ongeluk uit mijn hoofd gezet. Immers ik ga zo parachutespringen en ik wil niet dood vallen. Ik kan dus beter de alle handelingen die ik op zaterdag geleerd heb in mijn hoofd gaan herhalen.
Om 7 uur was ik op de drop zone, na me te hebben gemeld was het tijd om te omkleden, de laatste keer de handelingen door te nemen met mijn "jump masters" en aan boord te gaan van het vliegtuig. Het was de eerste vlucht van de dag.
Eénmaal op 12000 foot is het tijd om te gaan. Alle handelingen tijdens de exit, de vrije val en het openen van mijn parachute gingen prima. Het enige wat niet klopte was dat mijn touwtjes gedraaid zaten. Na dit te hebben opglost ben ik op zoek gegaan naar "landing target", wat inhoud dat je de parachute bijstuurd met "toggles".

MAAR! Terwijl ik dat aan het doen ben voel ik met niet echt geweldig. Ik herinner me nog te denken: "Wat is hier nou zo leuk aan, ik vind het hangen in dit tuigje niet echt leuk". Ik haal nog een paar keer diep adem......
..... ineens zie ik het hoge gras vlak onder me! Ik weet nog aan de toggles te trekken om te remmen en land zonder letsel in het gras. Beetje beduusd en buiten adem kom ik tot stand op mijn knieën. "Ik herriner me niet dat ik al zo laag zat".
"Waar ben ik?". "Waar is het landings doel?". En toen drong het tot me door. Ik ben flauwgevallen terwijl ik bezig was met mijn afdaling. Tot op dit moment heb ik geen idee waardoor het komt. De adrenaline zou juist moeten voorkomen dat ik flauw val.
Een paar uur later realiseer ik me pas hoeveel geluk ik heb gehad. Ik ben gelukkig niet tegen een obstakel gevlogen en er heel huids van af gekomen. En het lijkt wel of Karma zijn werk heeft gedaan. Ik heb immers de blonde vrouw in de rode Golf niet geholpen en daarom heb geen goede parachutesprong kunnen maken..... Gelukkig was Karma me goed gezind en ben ik er heelhuids vanaf gekomen.
Op de drop zone zal nog wel een poosje worden nagepraat over die lange Hollander die een tukkie deed tijdens het springen. De baas van de dropzone kwam nog naar me toe met de mededeling dat mijn volgende sprong een tandem móét zijn. Mij lijkt me dat ook wel zo verstandig. Op dit moment weet ik nog niet zeker of ik een tweede sprong ga maken. Misschien heb ik nu wel mijn grens gevonden.
Hoe dan ook, hier onder staan wat foto's van het begin van de sprong, toe alles nog goed ging.





In rechterhand = ripcord. Boven mijn rug = hoofdparachute nog in z'n tas.



Gedraaide touwtjes = line-twist



Parachute opent normaal