5266 km verder

Na mijn laatste bericht zijn we inmiddels een heel stuk opgeschoten. 5266 km om precies te zijn. We zijn eindelijk in Perth aangekomen!
Twee weken geleden, of eigenlijk al bijna 3 weken geleden kwam op vrijdag middag de verhuiswagen om onze spullen in te laden. We waren redelijk verbaast dat er maar twee verhuizers waren om alles in te laden. Immers er moest ook een pooltafel mee. Waarvoor ik voor die tijd had aangegeven dat het een stenen tafel is en dus errug zwaar. Maar goed ze kwamen dus met z'n tweeën. Na de hele middag stouwen in de container zijn we naar mijn oude huis in Summer Hill gereden om de pool tafel op te halen. En daar begon het gedonder. De verhuizers hadden geen draagharnassen of andere draaghulpmiddelen. Dus uiteindelijk hebben we met vereende krachten en een gevloek en gescheld de hele tafel in de verhuiswagen wagen gekregen.... en nu maar duimen dat alles goed gaat tot in Perth.
Al wel; de dag er op, op zaterdag zouden er een picknick in het park gaan houden als afscheids feestje. Helaas werd dat een indoor picknick vanwege de regen. Maar des al niet te min was het een geslaagd feestje.
Op zondag zijn we echt vertrokken uit Sydney. Kylie's tien jaar oude Toyota Corolla hatchback zat volgepakt tot het plafond met kampeer spullen en nog wat laatste dingen die vergeten waren aan de verhuizers mee te geven. We zijn die dag tot Milawa, Victoria gereden. Daar komt Kylie vandaan er was het dus tijd om afscheid te nemen van ouders, opa's en oma's en oude vrienden.
Na een paar dagen zijn we door gereden naar Melbourne voor het tweede afscheidsfeestje. Kylie heeft 8 jaar in Melbourne gewoond. Omdat we er toch waren ben ik een dag op stap geweest met een paar “mates” naar de Melbourne Motorshow. Een soort Auto RAI alleen dan wat kleiner. Het ging er met name over alternatieve brandstoffen en zuinig rijden en dergelijke. Tevens stond er de Nederlandse “Carver”. De knakker die bij de stand stond was alleen geen Nederlander maar een Kiwi (New Zealander). Die wist te vertellen dat in Australië de “Carver” niet op de weg mag. En dat het ook nog wel even kan duren, want hier moet van elke staat een goedkeuring hebben om je auto (en ook rolstoel) geregistreerd te krijgen. Dus voor degene die dachten dat Australië één land is, dat is niet waar. Met praat hier wel allemaal Australisch (want Engels kan je het niet noemen met zo'n dik accent) maar elke staat heeft zijn eigen regeltjes, rijbewijzen, kenteken platen, APK keuringen, certificeringen, import beperkingen, etc.
Maar goed, terug naar de reis. Na een paar dagen rond hangen in Melbourne, waar ik ook nog een paar zakelijke bezoekjes heb afgelegd was het tijd om weer berg op te rijden in de Corolla (berg op omdat hij zo laag lag aan de achterkant dat het leek alsof we de hele weg berg op reden). We zijn begonnen op de Great Ocean Road. Ik had 'm al twee keer gedaan, maar hij is zo mooi dat ik het geen straf is om 'm een derde keer te rijden. Na en dag prachtig rijden was het tijd om te kamperen. We stonden op een soort “kamperen bij de boer” campingkje net buiten Port Fairy. We hadden geluk die nacht want er was een orkaan voorspeld. Maar de we hebben gelukkig geen problemen gehad en de nacht zonder tent scheuren overleeft.
De volgende dag zijn we richting Adelaide gereden langs de kust. Adelaide hebben we niet gehaald, we zijn tot Murray Bridge gekomen. Waar we weer de tent hebben opgezet in de vliegende storm. Maar ook dit keer heeft die het overleeft.
Trouwens als je afvraagt waarom ik alle plaatsnamen er in zet; dat is voor de “Google Earhters” onder ons. Ik heb nog niet kunnen ontdekken hoe ik een kaart waarop je routes kan aangegeven op mijn blog kan zetten. Maar de afstand die we hebben gereden totaal is denk ik gelijk aan die van Noord Kaap tot aan Gibraltar. Het landschap is alleen lang niet zo afwisselend.
Maar terug naar de reis. Na Murray Bridge zijn we door gereden naar Streaky Bay via de (voor de wijn liefhebbers misschien wel bekende) Barosa Valley en Clare Valley. Dit was een lange dag rijden waarop we nog bijna een kangaroe hebben dood gereden. Maar wat wildlife betreft was de nacht nog leuker. Midden in de nacht maakt Kylie mij wakker omdat ze voetstappen rond de tent hoort en gelik! Na wat knippen met mijn vingers, klappen in mijn handen en meppen tegen de tent val ik weer in slaap. Maar Kylies nacht was een tikkie onrustiger. De volgende ochtend blijkt er een dingo ( je weet wel van: “The dingo took my baby!” ) aan de tent te hebben gelikt. Die was natuurlijk de condens van de tent aan het likken om wat te drinken. Maar het is we een rare geaarwording. (het kan trouwens ook een vos zijn geweest, maar een dingo klinkt wat stoerder).
De volgende ochtend zijn we begonnen aan de grote oversteek; “ de Nullabor”.
Dit is vooral heel veel niets. Het begint met enorme cattle stations. Boerderijen met schapen of koeien. Dan verdwijnen langzaam de bomen en op den duur zijn er alleen nog maar struiken, die vervolgens ook steeds kleiner worden. Op een gegeven moment kom je bij de “Head of the Bight”. Hier beginnen de kliffen. Dit voelt ook echt als het einde van de wereld. Als je op zo'n klif staat zie je alleen maar oceaan, kliffen en een vlakte vol met stuiken. Was wel erg mooi. Zeker als je dan bedenkt dat er in de wijde omtrek praktisch niemand is. En dat terwijl je 100 meter van de “rondweg” van Australië kampeert. Want dat was wat we gedaan hebben. Op 60 ten westen van Border Village, de grens met Western Australia. Trouwens op dit stuk weg zijn er geen steden, dorpen of gehuchten te vinden. Alleen roadhouses. Want Border Village mag dan wel een naam hebben die een dorp suggereert, maar het is niet meer dan een hotel met camping, tankstation en controle post.
Uiteindelijk zijn we bij Border Village de “grens” overgegaan naar WA. Hier hebben we nog het langste stuk rechte weg van Australië gereden (146,6 km) om vervolgens bij Norsman rechts af te slaan richting Kalgoorlie. We bevinden on nu in de mijn streek van WA. Hier is het om de auto die je tegen komt er één uit de mijn. Te herkennen aan het oranje zwaailamp op het dak.
Na een nacht in Kalgoorlie op de camping met reuze mieren die Kylie en mij hebben gebeten zijn we de volgende dag door gereden naar onze uiteindelijke bestemming “Perth”.
Tenslotte nog iedereen bedankt voor het klikken op de advertenties, Ik heb er inmiddels al $ 16,06 verdient. Dus ik zou vragen; blijf klikken aub.

Bij deze dan ook gelijk ons nieuwe adres:

310 C Berwick Street
East Victoria Park WA 6101
Australia


De laatste momenten met mijn oude auto....


Het laatste maal van onze huisdieren in Bondi


Moeder natuur in het William Ricketts Sanctuary in Melbourne


Getunede Holden Monaro (vergelijkbaar met de Pontiac GTO)


Hybride gebaseerd op de Toyota Camry die in hier gebouwd wordt


Aan het begin van de Great Ocean Road


De twaalf apostelen


"The Big Lobster"


"The Big Gala"


De grote "Road Trains"


De Nullabor


Oceaan, kliffen en een leeg vlak land


Op de grens tussen South Australia en Western Australia


Vervallen telegraafstation


Terug kijken op de Nullabor (en ja het is nog steeds dezelfde kiwi)


Als ik toch zulke banden onder mijn auto had...


Schep van de graafmachine in de "Super Pit" bij Kalgoorlie


Reuzemieren in Kalgoorlie


Blik in de Super Pit