Kerst en kerstcadeau

Inmiddels is het alweer de laatste dag van het jaar. Ik hoor de schoonmaakster stofzuigen. Die komt elke 2 weken op maandag, maar omdat ik meestal werk op maandag is dit de eerste keer dat ik haar hoor/zie.
Afgelopen week vrij geweest omdat mijn bedrijf tussen kerst en oud en nieuw dicht zit. Kwam wel goed uit want ik heb daags voor kerst een nieuwe auto gekocht. Maar daarover later meer. Met Kerst had een vriend mij uitgenodigd om kerst te komen vieren bij zijn familie. Op zich is Kerst hier niet veel anders dan in NL. Alleen men is hier wel veel meer bezig met de cadeau's. Niet zo gek natuurlijk, ze hebben hier immers Sinterklaas niet.
Na de lunch die mijn vriend bij de ouders van zijn vriendin had genuttigd was ik uitgenodigd voor koffie bij zijn ouders en aansluitend diner bij zijn oma. Echter van dat diner is niet veel terecht gekomen. Blijkt dat met name de Kerstlunch hier groots is en dat daardoor diner er nog al bij in schiet. Dus toen iemand om een uur of 9 vroeg of er nog iemand was die nog eten wilde drong het tot me door; géén kerst diner! Er was nog genoeg te eten en er waren nog diverse toetjes. Dus ik ben uiteindelijk wel goed gevuld naar huis gegaan. Maar het liep wel iets anders dan verwacht. Op het uiteindelijke kerstdiner, wat geen kerstdiner bleek te zijn, waren 19 mensen. Of te wel het was een gezellige bende.
In het weekend voor Kerst ben ik nog maar eens op zoek gegaan naar een leuke 4x4. Ik had immers na de laatste keer met André op stap te zijn geweest de smaak wel weer goed te pakken. Het toeval wou dat toen ik van de ene dealer naar de andere dealer reed er langs de kant van de weg een leuke verbouwde "Shorty" (kort wielbasis) Ford Maverick (= Nissan Patrol) te koop stond. Ik heb gestopt. De auto eens goed bekeken en toen het telefoonnummer wat bij de auto stond maar eens gebeld. De verkoper vroeg een heel schappelijk bedrag. Vervolgens heb ik een afspraak gemaakt om een testrit te maken en André meegenomen om de wagen ook eens goed te bekijken. Conclusie was dat de vraagprijs al gauw gelijk stond aan de waarde van de opties (bullbar, suspensionraise kit, bodyraise kit, rearbar, aftermarket velgen en banden, roofrack, highjack, AM en UHC radio, dual batteries, long range fulltank, extra spotlights, etc.). En alle onderdelen ook van de beste kwaliteit. De verkoper had duidelijk grootse plannen met deze wagen.
Ook tijdens het proefritje niet echt grote defecten kunnen ontdekken. Alleen een olielekje.
Gisteren heb ik de wagen eens goed getest in één van de parken rondom Sydney. Conclusie: off-road is er geen centje pijn. Genoeg vermogen, grip en bodemvrijheid. Alleen on-road is het een watje. Heuvel op kost bijzonder veel moeite en eenmaal terug in Sydney begon die toch aardig te sputteren. Alsof er iets mis is met de timing, dan wel compressie, in de motor (nog bedankt voor het meedenken pa). Of te wel, hij moet ff naar de garage om even goed nagekeken te worden. Maar al met al denk ik wel dat ik een goeie koop heb gedaan. Hieronder staan nog wat plaatjes een een flimpje van mijn nieuwste aanwinst.








Zoals op de laatste foto te zien is is mijn wagen erg vies geworden. Inmiddels zit ik bij een hand-car-wash deze aanvulling te maken. Hand-wash is hier hier heel gewoon omdat er een water tekort is in Australië. Het kost me $60,- om 'm schoon te krijgen! Ik mocht 'm niet afgeven voor de normale prijs (33,-).... vreemd ;-) Ik moet nog eens even gaan bedenken waar ik 'm zelf kan wassen.

(Off)road trippin

De afgelopen 5 dagen bijna nonstop onderweg geweest.
Eerst afgelopen weekend wezen camperen met de 4x4 van André, die andere Harting Banker in Sydney. Aangezien hij niet bang is voor een paar krasjes op zijn auto zijn we de kleinste paadjes ingedoken. Op een gegeven moment zijn we een paadje ingedoken wat wel redelijk begon maar langzaamaan steeds krapper begon te worden. Continu gebukt lopen als het ware. Maar dat is geen probleem voor een 3 tons 4x4. Die drukt alles wel aan de kant. Tot we op een gegeven moment niet meer verder konden door een omgevallen boom. Op dat moment besloten we om eerst lopend verder te gaan om te kijken of het wel zin had om de boom weg te kappen. Terwijl een vriend van André en ik zelf door liepen konden we André al horen hakken. Na een paar honderd meter, een paar meer omgevallen bomen en een paar land-slides besloten dat het advies zou gaan worden om terug te rijden. Echter toen wij aan de wandeling terug begonnen had André de boom al door en kwam onze kant op rijden. Hij kon tot de volgende boom komen en heeft'z'n auto daar stil gezet om zelf ook maar even een kijkje te gaan nemen. Zijn conclusie was dat het ook beter was om terug te gaan omdat het al te laat op de dag was. In principe konden we wel verder alleen zouden we dan niet voor het donker op de camping zijn.
Na eenmaal omgekeerd te hebben de kleine paadje achter ons te hebben gelaten werd het toch maar eens tijd om te gaan checken voor bloedzuigers. Ik geloof dat ik er wel een stuk of 7 op elke voet had. En er lagen er een paar op de mat in de auto. Mijn reisgenoten hadden er een stel in hun schoenen en aan hun sokken. Uiteindelijk is de laatste gespot op de broek van André eenmaal terug op de camping.
Gelukkig doen bloedzuigers niet zo veel het zijn alleen akelige slijmerige wormpjes die vast zitten aan je vel. En als je ze er eenmaal af hebt bloed je als een rund. Want ze spuiten naast een verdovingsmiddel ook een antistollingsmiddel is.
Volgende keer toch maar mijn kisten aan doen.
Afgelopen week ben ook nog alleen op stap geweest. Ik moest voor mijn werk naar Melbourne via een paar tussenstops om een paar problemen op te lossen. Op zich niet erg om voor de baas het land een beetje door te touren maar in een lawaaiig busje wordt je er best moe van.
Ik heb trouwens vakantie. Het bedrijf is dicht tussen kerst en oud en nieuw. Voor mijn gevoel mijn eerste vakantie sinds mei. Het plan is om kerst te vieren bij een (oud)collega en daarna mijn surfplank in mijn busje te gooien en wat mooie strandjes op te gaan zoeken. Om vervolgens weer terug te zijn in Sydney voor oud en nieuw.
Maar bij deze:

Heel vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuw jaar!











Dit zijn de leuke paadjes. Als je goed luisterd hoor je waarom we stoppen.... bloedzuigers!

Sinterklaas

Ondanks dat ik in Australië woon heeft de Sint me toch weer gevonden. Vorige week kwam er al een chocoladeletter met de post en sinds vandaag staat er een pooltafel in ons huis!
Maar zonder gekkigheid. Dit huis heeft een bibliotheek. Althans zo noemen we het. Deze ruimte is groot genoeg voor een pooltafel. Wat wil nu het toeval. Op het moment dat mijn huisgenote klaar is met haar studie en dus de bibliotheek niet meer nodig had begonnen een huisgnoot en ik er over te kletsen hoe tof het wel niet zal zijn om een pooltafel te hebben in die kamer. Een paar dagen later komt mijn afgestudeerde huisgenoot thuis van het boodschappen doen en weet doodleuk te vertellen dat er op amper 200 meter van ons huis een pooltafel te koop staat.
Mijn huisgenoot en ik zijn direct gaan kijken. Het bleek een echte kroegtafel te zijn. Compleet met geldautomaat en slot. Bovendien kwam de tafel met 4 keu's, twee hulpstukken, alle ballen, wat krijtjes, twee driehoeken en hulp bij het demonteren en monteren. Na wat wikken en wegen heb ik besloten om de tafel te kopen. Ik weet immers dat ik toch wel een poosje in dit huis blijf wonen.
Gisteren hebben we met 6 man sterk en mijn busje de hele boel hier heen gehaald opgezet. Of te wel ik heb mezelf een jongensdroom voor Sinterklaas cadeau gegeven.
Tenslotte is bij deze iedereen uitgenodigd om een keer een potje te komen poolen. ;-)

Hieronder staan een paar foto's van mijn nieuwste aanwinst.






Powdered Toastman en Muumin genieten van de nieuwe pooltafel.
(Deze poppetjes heb ik meegekregen van één vriend uit NL en één uit Finland. De achterliggende gedachte is dat ze deze ooit nog eens komen ophalen in Australië)

Nieuwe kansen

En toen was er nog maar één.
Afgelopen woensdag is mijn laatste verkoop collega op staande voet ontslagen. Waarom precies weet ik niet, maar het schijnt een combinatie te zijn van niet nakomen van zijn afspraken, liegen over de verkoop cijfers en vreselijk onpraktische werken (op en neer naar Melbourne vliegen voor een hele kleine deal die daardoor niets op zal leveren bijvoorbeeld). Of te wel ik ben nu als enige over in het verkoopteam, in de chaos die is achter gebleven na het plotselinge vertrek van mijn collega.
De afgelopen dagen heb ik me dus ook met name bezig gehouden met damage-control. Afspraken afzeggen of verzetten. Voicemail berichten afluisteren en mensen terug bellen, telefoons doorschakelen en alle afspraken van de afgelopen maand nabellen om na te gaan wat er afgesproken is. Daar kwamen trouwens de vreemste reacties op. Sommige mensen waren blij dat hij weg is en anderen accepteerde het gewoon en één moeder ging door het lint toen ik doorvroeg wat er afgesproken was. Bleek dat mijn collega had beloofd om een hele kleine Permobil Vertical (elektrische rolstoel waar je in kan staan) als demo in te kopen. Echter er is géén inkooporder gemaakt en waarschijnlijk is haar dochter te klein voor een Vertical. Toen ze dat hoorde viel er niet meer met haar te praten, hing ze op en ging ze de manager bellen.
Waarschijnlijk is dit nog maar het topje van de ijsberg. De collega's van finance zijn in de stapels papieren gedoken die zijn achter gebleven op zijn bureau en vertelde na 4 dossiers al dat het wel eens maanden kon gaan duren om dat allemaal recht te breien.
Maar er gloord hoop aan de horizon. De reden van het ontslag is dat het bedrijf door een verandering gaat (moet gaan). Dit houdt in dat we in december een twee nieuwe mensen in het verkoop team krijgen en dat er 1,5 FTE administratie bij komt. Daarnaast wordt de chef werkplaats manager van de hele divisie wat een goed besluit is want dit is ook een nieuwe kracht, hij is er een paar maanden langer als ik. Of te wel. In het nieuwe jaar kunnen we een frisse start maken en de hele toko goed en efficient opbouwen.
Bovendien hebben we nog een vacature te vullen. Die van "Bussiness Development Manager" voor de Permobil rolstoelen. Deze man of vrouw zal de taak hebben om Permobil door heel Australië aan de man te brengen. Of te wel een dealer netwerk op te zetten. Dit land is immers te groot vanuit alleen Sydney te bedienen.
Dus; Geachte collega's van Permobil. Als je op zoek bent naar een nieuwe uitdaging en een heerlijk klimaat. Meld u en wie weet staan we dan wel over een paar maanden samen bij de barbeque.
Trouwens het surfen ging lang nog niet zo slecht. Ik ben tot stand gekomen en ben niet verdronken of flauwgevallen. Maar ik denk dat ik me toch meer ga richten op kite-surfen. Ik weet nog niet of ik het wachten en naar de golven staren wat bij het surfen hoort echt leuk vind.
Dit weekend hebben we een feestje in het huis omdat één van mijn huisgenoten klaar is met haar studie en gisteren een feestje van het werk. Dit werk feestje was in de "worker club" en was alleen voor werknemers van de werkvloer, dus géén managers. Tevens waren er een hoop oud werknemers. De verhalen die toen los kwamen.....
Hieronder staan nog wat foto's van mijn busje en mijn nieuwe surfboard.

"Surfs Up!"

Inmiddels zijn we al weer twee weken verder. Ik ben maar niet een tweede sprong gaan maken. Niet dat ik bang ben dat het weer mis gaat, immers als ik was gaan springen had ik een tandemsprong gemaakt. Maar; stel dat de tweede sprong wel goed was gegaan en dat het tijdens mijn derde, vierde, vijfde of welke volgende sprong dan ook weer was mis gegaan. Ik weet immers tot nog toe niet wat er is gebeurd.
Of te wel. Ik ben me maar gaan concentreren op surfen. Ik heb een grote tweede hands plank en een nieuw wetsuit gekocht. Morgen ga ik 'm testen, nou ja testen... ik ga er proberen op te blijven staan. Ik heb inmiddels een bus zodat ik geen problemen heb om mijn plank naar het strand te bregen.
De bus (Volkswagen Transporter V6 benzine, automaat, 235 PK!!!) die ik heb gekregen was overigens van een collega die met ingang van afgelopen vrijdag is vertrokken. Of te wel het verkoop team bestaat nu nog maar uit twee mensen. Bovendien houdt dit in dat ik me ook bezig zal houden met vastframe-handbewogen rolstoelen.
Ik heb inmiddels ook mijn eigen Tomtom. Ik heb direct de hoogste operationeel manager gevraagd om toestemming om er één te mogen gaan kopen omdat ik toen ik mijn surfboard ben gaan halen bijna een ongeluk had begaan omdat ik al rijdend, de weg zoekend en op de kaart kijkend over een kruising met stoplichten ben gevlogen zonder dat ik wist of het rood of groen was.

Karma

Vandaag was een dag om nooit te vergeten.
Vanmorgen om kwart over vijf opgestaan om te gaan parachute springen. De "drop zone" is in Picton. Ongeveer 3 kwartier rijden.
Op de snelweg naar Picton zie ik ineens aan de andere kant een éénzijdig ongeluk gebeuren. Er slaat een rode Golf, met daarin een blonde vrouw, keer over de kop en eindigd op zijn dak. Op dat moment denk ik van alles. "Ik moet stoppen, maar ik zit aan de verkeerde kant van de snelweg". "Ik moet bellen, maar wat zeg ik dan; ik weet zelf niet eens waar ik ben". Ik wist niet wat te doen, maar was me er wel van bewust dat er meer mensen waren op de snelweg, ook aan de andere kant. Het leek mij dus het veiligste om niet te stoppen op mijn helft, achteruit terug te rijden, de snelweg over te gaan steken en te gaan helpen.
Met andere woorden; ik ben dus doorgereden zonder iets te (kunnen) doen. Het beeld van de blonde vrouw in de rode Golf op z'n dak raak ik voorlopig niet meer kwijt.
Na een paar minuten heb ik mezelf min of meer tot de orde geroepen en de gedachte aan het ongeluk uit mijn hoofd gezet. Immers ik ga zo parachutespringen en ik wil niet dood vallen. Ik kan dus beter de alle handelingen die ik op zaterdag geleerd heb in mijn hoofd gaan herhalen.
Om 7 uur was ik op de drop zone, na me te hebben gemeld was het tijd om te omkleden, de laatste keer de handelingen door te nemen met mijn "jump masters" en aan boord te gaan van het vliegtuig. Het was de eerste vlucht van de dag.
Eénmaal op 12000 foot is het tijd om te gaan. Alle handelingen tijdens de exit, de vrije val en het openen van mijn parachute gingen prima. Het enige wat niet klopte was dat mijn touwtjes gedraaid zaten. Na dit te hebben opglost ben ik op zoek gegaan naar "landing target", wat inhoud dat je de parachute bijstuurd met "toggles".

MAAR! Terwijl ik dat aan het doen ben voel ik met niet echt geweldig. Ik herinner me nog te denken: "Wat is hier nou zo leuk aan, ik vind het hangen in dit tuigje niet echt leuk". Ik haal nog een paar keer diep adem......
..... ineens zie ik het hoge gras vlak onder me! Ik weet nog aan de toggles te trekken om te remmen en land zonder letsel in het gras. Beetje beduusd en buiten adem kom ik tot stand op mijn knieën. "Ik herriner me niet dat ik al zo laag zat".
"Waar ben ik?". "Waar is het landings doel?". En toen drong het tot me door. Ik ben flauwgevallen terwijl ik bezig was met mijn afdaling. Tot op dit moment heb ik geen idee waardoor het komt. De adrenaline zou juist moeten voorkomen dat ik flauw val.
Een paar uur later realiseer ik me pas hoeveel geluk ik heb gehad. Ik ben gelukkig niet tegen een obstakel gevlogen en er heel huids van af gekomen. En het lijkt wel of Karma zijn werk heeft gedaan. Ik heb immers de blonde vrouw in de rode Golf niet geholpen en daarom heb geen goede parachutesprong kunnen maken..... Gelukkig was Karma me goed gezind en ben ik er heelhuids vanaf gekomen.
Op de drop zone zal nog wel een poosje worden nagepraat over die lange Hollander die een tukkie deed tijdens het springen. De baas van de dropzone kwam nog naar me toe met de mededeling dat mijn volgende sprong een tandem móét zijn. Mij lijkt me dat ook wel zo verstandig. Op dit moment weet ik nog niet zeker of ik een tweede sprong ga maken. Misschien heb ik nu wel mijn grens gevonden.
Hoe dan ook, hier onder staan wat foto's van het begin van de sprong, toe alles nog goed ging.





In rechterhand = ripcord. Boven mijn rug = hoofdparachute nog in z'n tas.



Gedraaide touwtjes = line-twist



Parachute opent normaal

De rest van de foto's en beurs perikelen

Bij deze de rest van de foto's. Ik heb het op het werk nog een keer geprobeerd, en hier is het in een oogwenk gepiept. Nog even over vorige week. Ik heb op donderdag, vrijdag en zaterdag op een soort van beurs gestaan. Het was een conferentie voor spinal cord injury (dwarsleasie). De hele dag werd gevuld met lezingen. In de pauzes werd er ge-koffie't, ge-thee't en gelunched in een andere zaal. In die zaal waren diverse organisaties vertegenwoordigd. Waaronder ook een paar dealers (o.a. wij) en Invacare. Ons plekje in de zaal was niet verkeerd. We zaten achterin in een de hoek, zonder een andere "kraam" naast ons te hebben, dus we konden mooi alles buiten de ons toegezegde ruimte plaatsen. Bovendien stonden we pal naast de lunch desserts! Op donderdag avond stond ik alleen op de kraam tijdens de borrel. Die avond kwam er een prachtige indische meid in een handbewogen rolstoel naar me toe. Ze wilde heel graag een Permobil Vertical proberen, een elektrische rolstoel waar je in kan staan. Ze is er in gaan zitten en tot stand gekomen. Ze werd bijna hysterisch gelukkig. Ze had eindelijk geen pijn meer! Ze was zo blij met de stoel dat ze er in rond ging rijden en iedereen die het maar horen wilde begon te vertellen hoe goed die stoel wel niet was. En dat was dus tijdens de borrel! Betere reclame kon ik bijna niet krijgen. Ik ga nu dus ook, zo gauw ik weer een nieuwe demo stoel heb (die van de beurs was helaas al verkocht), een date met haar afspreken. Kans dat zij, of anders haar vader, de stoel koopt is redelijk groot. Ze had een paar enorme ringen om haar vingers en dure kleren.
Trouwens; ik zal binnen kort een keer een samenvatting online zetten over hoe hier het verstrekkingen beleid werkt.
Vandaag is de Melbourne Cup paarden race. Het is nog het beste te vergelijken met een belangrijke wedstrijd van Oranje die gespeeld wordt in de middag. Op dit moment zijn er nog wel een hoop mensen aan het werk, maar over een uurtje is dat voorbij. Het land gaat plat als het ware. Iedereen gaat naar de race kijken en er worden enorme bedragen vergokt. Bij ons op het werk hebben we de Northcott Cup. Dit is een race tussen de collega's onderling in handbewogen rolstoelen. Ik doe ook mee. Mijn paard (rolstoel) heet "The Flying Dutchman" en mijn jockeynaam is "Peter Pan". Keuken Achtertuin Vernada Mooie plafonds Dit is géén duitster. Je kan hier andere modellen kenteken platen kopen om je auto op te sieren. Je ziet dus geregeld, op het eerste gezicht, een duitse BMW rijden. Maar het is gewoon een New South Wales kenteken.
De race is inmiddels voorbij. Ik heb geen geld gewonnen. Eveneens heb ik de Nortcott Cup niet gewonnen. Ik ben tweede geworden. De winnaar is een eindgebruiker, rolstoelrijder. Hieronder staat een filmpje van de finale.

Mijn nieuwe huis

Bij deze dan de foto's van mijn nieuwe onderkomen.
Morgen trouwens weer een expo. Dit keer georganiseerd door de ruggegraad assosiatie. Naar alle waarschijnlijkheid een goede mogelijkheid om te netwerken met ergo's om zo stoelen te kunnen slijten.


Mijn kamer



Gang




Badkamer




Lounge annex thuis bioscoop




Bibliotheek

Ik had nog meer foto's willen plaatsen, alleen Blogspot werkt niet echt mee. Misschien morgen.... ik moet nu echt gaan slapen; wordt morgen om 7 uur opgepikt door een collega om samen naar de beurs te rijden. 2 man in 1 auto omdat parkeren hier in het centrum wel tot € 35,- per dag kan oplopen.

Al weer een week voorbij

Er is inmiddels al weer een week voorbij. Het wordt hoognodig tijd dat ik ga vertellen over mijn nieuwe huis.
Ik heb er voor gekozen om een stapje terug te doen tav woon comfort... alhoewel... Laat ik het anders zeggen. Ik heb er voor gekozen om in een huis te gaan wonen met anderen. Niet omdat ik geen eigen stekkie zou kunnen veroorloven. Maar omdat ik denk dat het een goeie manier van integreren is. Of te wel; ik woon nu in een huis met 7 anderen, allemaal Australiers. Maar je hebt bijna geen last van elkaar. Het is een heel groot huis, met een hoop kamers en meerdere gemeenschappelijke ruimtes. Zo hebben we een lounge, een bibliotheek en een leefkeuken. Daarnaast heeft het huis een garage, veranda en voor- en achtertuin. Bovendien heeft het huis ook een draadloos netwerk, of te wel, ik kan met mijn laptoppie van mijn werk thuis internetten en mailen. En we hebben een soort server computer met alle mogelijk films en series er op. Deze is aangesloten op het draadloze netwerk, dus ik kan op mijn kamer naar van alles en nog wat kijken op mijn laptop. Om het allemaal nog mooier te maken: in de lounge staat een beamer die ook aangesloten is op de server. Of te wel, ik heb zo ongeveer mijn eigen bioscoop. Qua locatie is het ook niet verkeerd. Het huis staat op loopafstand van het station en de winkels (incl supermarkt die bijna altijd open is). Ten aanzien van parkeer gelegenheid; meer dan genoeg, als het niet in de straat is dan is het wel op de oprit. Pak 'm beet 20 meter lang. Ook geografisch is het niet verkeerd. Mijn werk is ongeveer een half uurtje rijden en het dichtsbij zijnde strand ligt op 20 minuten rijden. De stad in duurt 15 min met de trein.
Maar het is niet allemaal manengeur en rozenschijn. Ik heb natuurlijk ook huisgenoten, dus in huis is het doorgaans rommelig (en dat is voorzichtig uitgedrukt) maar we hebben wel een schoonmaakster die (ik geloof) elke week komt.
Maar tot nog toe voel ik me er wel thuis. Het is namelijk wel prettig om niet alles zelf te hoeven aanschaffen en aan te vragen. Bovendien is de keuken voorzien van alle gemakken hoef ik dus zelfs geen borden, glazen of wat dan ook aan te schaffen.
Tenslotte nog even afgelopen weekend. Ik ben er op uit gegaan om een 4x4 te vinden. Maar dat viel nog tegen. Er zijn een hoop oplichters op het www zo gezegd. Maar ik heb wel een dealer een zoekopdracht gegeven. Dus ik hoop dat die van de week van zich laat horen/lezen. EN ik heb mijn eerste stappen gezet richting het kite surfen. Ik heb een "trainer" vlieger gekocht. Een matras van 3,5 m2. Ik zou er met windkracht 5 mee kunnen vliegeren, alleen zou ik dan wel heel ver terug moeten lopen na al het blote-voet-skieen op het strand. Dit is een erg sterke vlieger. Het doel van de "trainer" is om gevoel voor de vlieger te krijgen. Immers de kite surf vlieger is nog een stuk groter en bovendien sta je dan ook nog eens op een plankje, kleiner dan een snowboard, op het water.
Trouwens deze "post" is gemaakt op een beurs waar ik nu aan het werk ben, midden in de stad. Op dit moment zijn alle bezoekers naar diverse lezingen, dus ik heb ff tijd hiervoor. Tenslotte; ik zal spoedig wat foto's bij deze post zetten.

Autozaken

Afgelopen week ben ik in gesprek getreden met mijn baas over wat er nu eigenlijk van me verwacht wordt. Daaropvolgend hebben we met het team een vergadering gehad. Het komt er op neer dat ik me met name zal bezig houden met elektrische rolstoelen. Dus niet alleen Permobils, maar ook Pride stoelen. Dit zijn vergelijkbare stoelen met dege die ik in NL paste. Tevens hebben we het tijdens de vergadering geahd over mijn auto en andere spullen die ik nog nodig heb. Wat die auto betreft was het geen dag te vroeg. Blijkt namelijk dat ze die nog moeten kopen. Het is namelijk zo dat de stichting waarvoor ik werk een flink belasing voordeel krijgt op een een nieuwe auto. Die auto wordt vervolgens 6 maanden of maximaal 40.000 km gebruikt en dan weer doorverkocht tegen een normale marktwaarde, dus minimale afschijving. Bovendien is de auto die ik nu heb een zogeheten "pool-car". Dit is normaal een auto die door jan en alleman gebruikt wordt als iemand even een auto nodig heeft. Dit had dus vandaag tot gevolg dat er vanmorgen een collega in mijn kantoor stond die mijn autosleutel kwam halen om dat mijn auto weer gereserveerd was. Op zich allemaal niet erg, maar na wat navraag bleek dat mijn auto al voor meerdere dagen, door de weeks en in het weekend, al gereserveerd was voor een hele hoop mensen. Of te wel, mijn werkgever had bijna contractbreuk gepleegd. Immers we hebben er beiden voor getekend dat ik een auto van de zaak krijg die ik privé mag gebruiken. Hoe dan ook. De dame van de "pool-car" planning heeft flink lopen schuiven en heeft het voor elkaar gekregen dat ik mijn Subaru kan blijven rijden tot in elk geval eind november. Maar ik hoop voor die tijd toch wel een busje te hebben zodat ik eindelijk de straat weer op kan om rolstoelen te verkopen. (en dat ik tenminste weer over de auto's voor me heen kan kijken). Het gaat trouwens naar alle waarschijnlijkheid een VolksWagen Transporter worden met een achterbank die uitneembaar is. Én, en dat is nog veel leuker, het wordt een benzine uitvoering met automaat. Dit houdt in dat er een V6 onder de kap ligt met 235PK! Uiteraard voorzien van airco en cruisecontrol. En met een beetje geluk in metalic lak en voorzien van (en dat is voor mij ook belangerijk) een goeie radio. Dus wat mijn werk auto betreft..... wordt vervolgt. Ik was afgelopen weekend, op zaterdag, al vast een beetje gaan oriënteren op busjes om vervolgens een beetje te gaan rond cruisen door de stad, naar de stranden etc. Uiteindelijk kon ik mijn huis nog maar amper terug vinden. Maar het was nog niet zo erg als afgelopen maandag. Toen ben ik vanaf kantoor achter een collega aangereden naar zijn huis om vervolgens vanaf daar samen naar de klant te rijden zodat op de terugweg wij beiden niet helemaal terug hoeften te rijden naar kantoor. In theorie klinkt het goed. Echter, omdat deze stad zoi groot en onverzichtelijk is heb ik er uiteindelijk bijna een uur langer dan nog over gdaan om thuis te komen. Op een gegeven monent ben ik maar een woonwijk ingereden, omdat ik op de grote wegen nergens kon stoppen, om hulp te zoeken. Uiteindelijk heeft de dame die ik de weg gevraagd heb voorgesteld dat ik een heel stuk achter haar aan reed. Op een gegeven moment zou ze afslaan en aangeven dat ik nog verder recht door moest om op het eind van de straat links af te slaan. Klinkt logisch. Alleen het eind van de straat bleek niet zo duidelijk als gehoopt. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb mezelf die avond dus maar getrakteerd op fish & chips en een biertje om te vieren dat ik thuis was. Tenslotte nog een laatste autoverhaal. Afgelopen zondag ben ik met de Hollander die ik via via heb leren kennen wezen 4x4 rijden in de heuvels op een uurtje rijden naar het noorden. Het gebied was ongeveer zo groot als 2x de Veluwe. Alleen dan wel zonder alle wandelaars, fietsers en Nordic Walkers. Of te wel we konden leuk spelen met zijn Nissan Patrol op rotsige, steile en smalle paadjes. Het was te gek! Ik ben zelfs bang dat ik het 4x4 virus mij een beetje te pakken heeft. Ik ben namelijk nu niet meer aan het rondkijken voor een motor maar voor een leuke ouwe 4x4.



Ik ben trouwens inmiddels ook verhuisd naar een shared-house. Maar daar kom ik nog op terug na het weekend, dan kan ik wat foto's maken met daglicht.

Uw vragen beantwoord

Ik zal ff kort ingaan op wat alle vragen die zijn gesteld in de reacties. Ik heb nog niet op alle een duidelijk antwoord. Dat zal nog even duren.
Peter: Ik mag waarschijnlijk nog een auto gaan uitzoeken (daar kom ik volgende week nog wel even op terug) en C-serie gaat het hardst.
Ilse: Invacare heeft hier heel andere producten dan in NL. Daarnaast doen wij bijna gaan Invacare. Qualiteit is gewoon niet goed, te basic. Kijk maar eens op http://www.invacare.com.au/index.cfm/1,77,0,40,html
Jo en Irma: MMSsen of SMSsen kan ook, kost van NL naar Aus tot maximaal €0,50 voor een MMS met tot 300 KB (lees fotootje) aan informatie. En wat dat pis-bier betreft; dat valt reuze mee... ik kan hier zelfs Grolsch kopen in de supermarkt!
JW: 5.4 liter Ute... klinkt ook goed, bovendien kan ik daar mijn motor gewoon achterop zetten. Howel een Toyota Landcruiser FJ40, FJ 45 of FJ60 ook ook een leuke optie is. Die kosten hier ook geen drol.
Nilufer: Die echt mooie foto’s, van die lege stranden en blauwe zee ;-), moeten nog komen. Ik ben Sydney nog niet uitgeweest.
Rob: Er bestaan tegenwoordig ook crew-UTE’s maar dat weet je zelf ook. Is een leuke Holden Crewman SS niet een leuke optie voor jullie? http://www.holden.com.au/www-holden/action/modeloverview?modelid=23002
Voor iedereen die niet weet waar het laatste stukje over gaat: http://nl.wikipedia.org/wiki/Holden_Ute
Dit artikel gaat helaas alleen maar over de Holden UTE, maar er zijn meer merken. Eigenlijk is een UTE gewoon een Pick-Up, alleen dan anders dan een Amerikaanse Pick-Up... dat zal wel komen omdat Australië een eiland is.

Mobiel bereikbaar

Ik ben eindelijk weer mobiel bereikbaar. Mijn nummer is:

0061 4 48300892

0061 = Australië
4 = mobiel (is eigenlijk 04)
48300892 = mijn nummer

Eerste week

Het zit er weer op, de kop is eraf, sterker nog, het weekend is zelfs al voorbij.
Indruk van het werk na de eerste week: Het is een heel stuk minder geregeld dan dat ik gewend ben. Ik heb de afgelopen week dus mezelf voornamelijk bezig gehouden met inventariseren hoe het verkopen van Permobils tot op heden gegaan is en hoe up-to-date de informatie is die er nu is in Australië. Tevens had ik geluk dat er afgelopen donderdag een demo-dag was van Invacare; aangezien wij ook Invacare verkopen mocht ik er heen. Ter verduidelijking. Invacare is één van de grootste leveranciers van revalidatie hulpmiddelen in de wereld.
Die dag is mij een hoop duidelijk geworden over hoe hier de markt een beetje werkt. Het gaat hier heel erg over de centen, het verkrijgen van vergoedingen, en zijn de meeste stoelen dus ook een stuk goedkoper en meer basic dan dat ik gewend ben. Hier in New South Wales hebben de mensen nog het meeste geluk. Ze krijgen hier van de staat AUD$ 14000,- Maar daar koop hier nog steeds geen Permobil voor. Dus mensen zullen zelf moeten bijleggen of op zoek gaan naar andere manieren om aan geld te komen. Aangezien dit niet altijd lukt zitten de meeste mensen dus in stoelen die in men in NL niet eens zou willen hebben.
Het zal er dus op neer komen dat ik min of meer mijn eigen winkeltje zal moeten opzetten met de support van Northcott en dat ik nog veel meer met prijzen bezig zal zijn als in NL.
Vandaag naar de Sydney International Motorshow geweest. Ik had een soort AutoRAI verwacht, maar het was nog niet eens de helft van de RAI. Wel was het opvallend dat Ford en Holden(GM, Opel) hier een paar enorme stands hadden waar het continu erg druk was. Hieronder staat nog een foto van een ultime UTE (=Australische pick-up).
Ik was voor de middag al klaar op de beurs dus ben ik de stad maar eens in gegaan en naar het strand gegaan. Ik heb vandaag alle mogelijke vormen van openbaar vervoer wel gehad... ik moet snel op zoek naar een motor....
En ik heb inmiddels ook een kamer gevonden in een huis met Aussies. Ik ga ergens komende week over. Dus dan zullen er spoedig meer foto's volgen.

Halve Aussie

Vandaag mijn eerste werkdag gehad. 's Ochtends eerst een rondleiding gehad door het bedrijf. Eerste indruk: er is een hoop potentie. Daarna een tijdje zitten praten met iemand van personeelszaken. Zij gaf me een lijstje met dingen die zij nog nodig hebben. Zoals een bankrekeningnummer, een bewijs van "ziekenfonds", een Australisch rijbewijs en een "sofi-nummer". Voor de laatste heb ik de eerste 3 nodig. En die heb ik nu ook binnen. Dus ik moet nog even naar de belastingdienst.
Het verkrijgen van een rijbewijs had nog al wat voeten in de aarde. Eerst ontbraken gegevens over waar ik woon. Dus die heb ik eerst maar eens opgehaald bij mijn complex. Toen dacht de dame achter de balie dat ik Brits was (complimentje voor mijn Engels lijkt me). Vervolgens kwam ze er achter dat ik Nederlander ben. Toen ze dat op ging zoeken in de computer vertelde ze me dat ik alle testen moeste gaan doen. Dus opnieuw theorie en praktijk.... gelukkig bleek dat niet waar te zijn. Maar toen kwam het probleem van mijn nieuwe Nederlandse rijbewijs.... Ze hadden daar een boekje met plaatjes van alle rijbewijzen van de wereld er in; maar daar stond mijn nieuwe pasje niet in. Toen heb ik maar al mijn charmes in de strijd gegooid en uitgelegd dat er zowel in mijn paspoort als in mijn rijbewijs het zelfde (sofi)nummer staat, dus dat het echt allemaal legitiem was.
Uiteindelijk is het dus allemaal goedgekomen en heb ik nu mijn Australische rijbewijs. Kijk maar:

Weekend

Op vrijdag vroeg de operationeel manager of ik van het weekend zin had in een "home cooked meal", ik hoefde maar te bellen en ik was welkom. Zo geschiede. Na zaterdag nog wat te hebben geshopd ben ik naar mijn huis gelopen en heb ik 'm maar eens gebeld. Zijn antwoord: "No worries mate, come on over!" Dus ik ben in mijn bolide gestapt en heb een poging gedaan om de stad door te komen. Met een enorme omweg en een illegale trip over de tollweg (mijn betaal-automaatje was weg) heb ik het uiteindelijk gered. De beste man woont samen met zijn dochter en vrouw in een oud (130jr) huis midden in de stad. Op loop afstand van een hoop goeie restaurantjes en met de uitvalswegen naar Parramatta binnen handbereik. Voor, tijdens en na het eten uitgebreid gekletst over Northcott (mijn nieuwe baas) en over van alles wat daar mis is. Ik zal er nu nog niet op in gaan; ik wil eerst zelf een mening kunnen vormen. Maar als ik hem mag geloven staat me nog een intressante tijd te wachten. Hoe dan ook; volgens goed Australisch gebruik moest ik maar blijven slapen, bovendien had ik te veel bier gedronken om nog te mogen rijden. De volgende ochtend samen ontbeten en vervolgens in de samen in zijn auto gestapt om een rondrit te maken door mogelijk intressante wijken om te gaan wonen. Na anderhalf uur had ik wel een beetje last van overkill. Ik heb maar een klein deel van de stad gezien, maar er lijkt geen eind aan te komen. Maar dat zal nog wel een kwestie van wennen zijn; het is hier immers geen Zwolle. Morgen is mijn eerste echte werkdag. Waarschijnlijk zeer binnenkort dus weer een aanvulling op mijn blog.

Hieronder staan nog een paar foto's van mijn huidige huis.

Eindelijk in Sydney

De tijd in Perth was heerlijk. De perfecte manier om even tot rust te komen na alle drukte en stress in de aanloop naar Australië.
Gisteren ben ik met een binnenlandse vlucht naar Sydney gevlogen. Geheel volgens plan werd ik op het vliegveld opgehaald en naar Parramatta, het Diemen van Sydney, gebracht. De operationeel manager en zijn dochter stonden me op te wachten en waren gekomen met mijn (tijdelijke) auto. Het is een Subaru Forrester (helaas geen UTE JW) met 7000km op de klok en een kapot achterlicht.
Groot Sydney is groot, heel groot. We hebben er bijna een uur over gedaan om in Parramatta te komen. Het was goed half negen tegen de tijd dat we er waren. De vlucht was “maar” 4 uur, maar tussen Perth en Sydney zit nog eens 2 uur tijdsverschil. Het tijdsverschil met Nederland is nu 8 uur. Maar goed we waren in Parramatta aangekomen en het werd hoog tijd om wat te eten. De manager nam zijn dochter en mij gelijk mee naar een “steak and wine” restaurant. Heerlijk! Natuurlijk betaald voor met de company creditcard.
Toen het eten op was zijn we naar mijn nieuwe huis gereden. Het blijkt een 5 sterren service flat te zijn. Of te wel. Ik heb mijn eigen luxe huisje voorzien van alle gemakken. Er is zelfs een zwembad, gym, sauna en parkeergarage. Ik zal binnenkort wat foto’s online zetten als ik weer wat heb opgeruimd.
Vandaag ben ik naar mijn nieuwe werk gegaan voor een eerste kennismaking en het ophalen van mijn laptop. Ik werd opgehaald door de chef van personeelszaken en ben uiteindelijk zelf met mijn eigen auto naar mijn eigen huis gereden.
Vervolgens ben ik in de middag naar de shoppingmall gelopen om inkopen te gaan doen. Blijkt namelijk dat ik wel erg weinig onderbroeken heb ingepakt. Uiteindelijk loop ik weer naar huis om boodschappen te gaan doen bij de “Wollies”, kom ik er achter dat ik mijn zonnebril op sterkte ben kwijt geraakt. Dus ik terug naar de mall voor een korte zoektocht. Helaas; bril niet gevonden. Dus nu heb ik een argument om mijn ogen te laten laseren.
Morgen ga ik weer terug naar de mall. Ik heb nog veel meer korte broeken, en luchtige shirts nodig. Het is hier namelijk warm, te warm voor de tijd van het jaar zelfs.



Helemaal vanuit Turku, Finland naar Perth, Australie.


Uitzicht op Perth by night.


M'n nieuwe bolide. (ik mag hier trouwens mee parkeren plekken voor gehandicapten)


Mijn gastgezin in Perth

In Perth

OK, met die foto's is het op de avond voor het vertrek niet gelukt, maar hieronder staan er een paar van de feestjes van mijn werk en mijn eigen feestje.
Hoe dan ook. Ik ben er nu! Ik ben in Australie (kan ff de e met puntjes niet vinden)!
De vlucht ging voorspoedig. Ik had tot twee keer toe een gangpad stoel en geluk met de mensen naast me. Ik heb geen enkele keer op iemand hoeven staan. Maar ondanks dat ben ik toch redelijk ge-jet-lagd.
Eenmaal in Perth bleek dat er 6 vluchten praktisch tegelijk aan kwamen. Of te wel de douane faceliteiten werden overbelast. Ik heb dus lang moeten wachten. Daarnaast moet je ook nog eens alle eten, houtproducten en alle andere dingen die enigsinds gevaarlijk kunnen zijn aangeven. Zo ook mijn bloembol in blik, welke ik als afscheidscadeautje had gekregen. Deze is dus niet het land in gekomen. De pepernoten en andere lekkernijen gelukkig wel. M.a.w. als ik nog eens een dringende behoefte aan pindakaas, hagelslag en drop heb kan het zonder problemen worden opgestuurd.
Vandaag mijn eerste dag in Australie meegemaakt, Het is hier heerlijk weer en vreselijk zonnig. Iets te zonnig zelfs; ik heb vandaag gelijk mijn voeten verbrand. Ik had dus nog beter moeten smeren.
Ik ben wel blij dat ik eerst ff bij familie zit die hier al een jaar wonen. Ze kunnen mij een hoop uitleggen over allerlei regeltjes, dagelijks leven dingen en belasting toestanden. Daarnaast is het natuurlijk erg fijn om in een gespreid bedje te komen en prive gids te hebben voor Perth.



" Met de Ikea aanpassingen is het gedaan! Zodra Peter Down Under is gegaan. Maar nu is hij nog bij zijn Hollandse leest! Dus eten en dinken maar! HET IS FEEST! "